رسول اكرم (ص) فرمود: آن چه را كه دوست دارى مردم نسبت به تو رفتار نمايند، در باره مردم رفتار كن و آن را كه در باره خود مائل نيستى در باره مردم نيز مائل نباش.

امام على (ع) فرمود: خداوند دوست دارد كه مردم در باره هم خوب فكر كنند و خير خواه يك ديگر باشند.

امام على (ع) فرمود: بهترين وسيله ایى كه با آن مي توانى رحمت الهى را به خود جلب كنى اين است كه در باطن به همه مردم عطوف و مهربان باشى.

امام صادق (ع) فرمود: براى مردم آن را دوست بداريد كه براى خود دوست داريد. آيا مرد حيا نمي كند كه همسايه‏اش نسبت به او حقّ شناس باشد و او حقّ شناس همسايه نباشد؟.

امام باقر (ع) فرمود: در باره مردم آن را بگوئيد كه دوست داريد مردم در حقّ شما بگويند.

حضرت على (ع) به فرزندش امام حسن (ع) فرمود: ... خويش را بين خود و مردم ميزان قرار بده. آن را براى مردم دوست بدار كه براى خود دوست دارى. در باره ديگران به چيزى بى‏ميل باش كه نسبت به خود بى‏ميلى. به مردم ستم نكن، همان طور كه نمي خواهى به تو ستم شود. به مردم نيكى كن، همان طور كه مائلى در باره‏ات نيكى كنند. از خود قبيح بشناس چيزى را كه از دگران قبيح مي شناسى.

امام صادق (ع) فرمود: خداوند به حضرت موسى بن عمران (ع )چهار دستور داد، يكى از آن ها اين بود؛ وظيفه‏اى كه بين خود و مردم دارى اين است كه براى مردم آن را بخواه كه براى خود مي خواهى و آن را نخواه كه براى خود نمي خواهى.

امام صادق (ع) فرمود: از هوا های نفس و تمايلات خود بر حذر باشيد، همان طور كه از دشمنان خويش دوری مي كنيد. دشمنى هيچ چيز براى مردم به پايه پيروى از هواى نفس و گفتارهاى انسان نمي رسد.

بدترين مردم كسى هست كه؛

v   به علّت در امان ماندن از شرّش مورد احترام است.

v  از ترس آزارش مورد احترام است. كسى كه مردم او را از ترس شرّش احترامش كنند، از من نيست و با من بستگى روحانى ندارد!.

v  از ترس شرّش تمجيد ‏شود. واى بر حال كسى كه از خوف ستمگريش مورد اطاعت باشد. واى بر حال كسى كه از ترس آزارش او را احترام كنند.

امام على (ع) فرمود:

شجاع ترين مردم كسى است كه؛

v   بر تمايلات و خواسته های خويش حاكم و مسلّط باشد.

امام على (ع) فرمود: ناتوان ترين مردم كسى است كه به اصلاح نقائص معنوى، سيّئات و بدی های اخلاقى خود قادر باشد و اقدام نكند.

تعليم يعني آموزش دادن و تربيت يعني پرورش دادن. پيامبر اعظم(ص) مي‌فرمايد: «طَلَبُ العِلْمِ فريضهٌ عَلي کُلِّ مُسْلِمٍ و مُسْلِمَهٍ؛ کسب دانش بر هر مرد و زن مسلماني بايسته است.» و نيز «از گهواره تا گور دانش بجوييد.»[ همچنين: «گرسنه‌تر از همه مردم کسي است که در پي دانش مي‌رود و از همه مردم سيرتر کسي است که طالب آن نيست.» و در روايت ديگر: «دوست ندارم جوانان شما را جز در دو موقعيت ببينم: «يا دانشجو يا دانشمند. اگر جواني چنين نباشد، کوتاهي کرده است. اگر کوتاهي کند، تباه مي‌شود. اگر تباه شد، گنهکار است، و اگر گناه و نافرماني کند، سوگند به آنکه محمد(ص) را به حق، به پيامبري فرستاد، در آتش دوزخ جاي مي‌گيرد».

در مدينه روزي پيامبر اسلام(ص) وارد مسجد گرديد. چشمش به دو اجتماع افتاد که از دو دسته تشکيل شده بودند و هر دسته‌اي حلقه‌اي تشکيل داده و سرگرم بودند؛ يک دسته به عبادت و ذکر خدا، و دسته‌اي به تعليم و تعلم و ياد دادن و ياد گرفتن سرگرم و مشغول بودند. حضرت از ديدن هر دو دسته خرسند گرديد و به همراهانش فرمود: «اين هردو دسته کار نيک نموده و بر خير و سعادتند، ولي من براي دانا کردن و دانا شدن مردم فرستاده شده‌ام. پس خودش به طرف همان دسته که به تعليم و تعلم اشتغال داشتند، رفت و در حلقه آنان نشست.